ลองของ

วันแรกของการเปิดภาคเรียน ลูกศิษย์ตัวน้อยๆของดิฉันนั่งกันหน้าสลอน หน้าตาบางคนเขรอะด้วยน้ำตาและขี้มูกไหลเป็นทาง "กูไม่เรียน กูไม่เรียน กูจะกลับบ้าน" เด็กผู้ชายร่างโตคนหนึ่งแผดเสียงร้องขึ้นสุดเสียงหน้าห้องเรียน ดิฉันชะโงกหน้าออกไปมองเห็นผู้หญิงร่างอ้วนป้อมคนหนึ่งฉุดกระชากลากถูเด็กผู้ชายคนนั้นพร้อมทั้งสะบัดมือจากการเกาะกุมของเด็กตัวน้อย เด็กผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งไปเหนี่ยวรั้งแขนแม่ทุกคราครั้งที่แม่สะบัด สักพักหนึ่งดิฉันเห็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งคงสนิทกันกับแม่เด็กมาดึงตัวเด็กไว้แล้วแม่ของเด็กคนนั้นก็รีบวิ่งไปสตาร์ทรถจักยานยนต์บึ่งออกไปทันที ดิฉันรีบวิ่งเข้าไปช่วยผู้หญิงคนที่ดึงเด็กไว้เพราะเธอตัวเล็กต้านแรงเด็กไม่อยู่ ดิฉันเข้าไปกอดเด็กเต็มตัวน้ำมูกน้ำตาเด็กไหลเป็นทางเลอะเสื้อและกระโปรงดิฉันทั้งตัว ดิฉันก้มหน้าลงไปพูดกับเด็กว่า "อยู่กับครูนะลูก ไม่ต้องร้องครูไม่ทิ้งหนูหรอก" คำตอบที่ได้รับคือเสียงกรีดร้องสุดเสียงและตะโกนใส่หน้าดิฉันว่า "กูไม่เรียน กูไม่อยู่กับมึง" ดิฉันพูดกับเด็กอีกครั้งว่า "ไปเข้าห้องเรียนกับครูนะลูก"เด็กหันมาตวาดใส่ดิฉันอีกด้วยเสียงอันดังว่า"กูไม่ไป กูไม่เรียน" ดิฉันพยายามประคองเด็กไม่ให้ห่างกายเพราะผู้หญิงอีกคนปล่อยมือจากเด็กและจะทยอยกลับบ้านเหมือนผู้ปกครองคนอื่นๆ เด็กผู้หญิง4-5 คนเริ่มร้องไห้ตามผู้ปกครอง ดิฉันพยายามต้อนเด็กเหล่านั้นให้มาอยู่ใกล้ๆและชวนพูดคุยจนเด็กเหล่านั้นเริ่มสงบและมีปฏิกริยาตอบรับในทางที่ดียกเว้นเด็กผู้ชายที่ชื่อณัฐวุฒิที่ยังคงกรีดร้องอยู่ตลอดเวลา เสียงออดดังขึ้น ดิฉันพานักเรียนทั้งชั้นไปเข้าแถวพร้อมเพรียงกันพร้อมทั้งณัฐวุฒิซึ่งเดินกรีดร้องและดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมแขนของดิฉัน สักพักหนึ่งเมื่อนักเรียนพันกว่าคนเริ่มร้องเพลงชาติ ณัฐวุฒิลงไปนอนเกลือกกลิ้งและตะโกนกลบเพลงชาติขึ้นว่า "กูไม่เรียน กูจะกลับบ้าน" ทุกคนหันมามองและอมยิ้มตามๆกัน ดิฉันซึ่งยืนใกล้ณัฐวุฒิตลอดเวลารีบบอกว่า "ไม่เรียนก็ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวเราไปแอบนั่งดูเพื่อนเรียนก็แล้วกันนะ" เมื่อถึงเวลาเดินแถวเข้าห้องเรียนณัฐวุฒิไม่ยอมเดินตามดิฉัน แต่กลับนอนเกลือกกลิ้งเอาเท้าทั้งสองข้าถีบดินไปพลางอยู่หน้าเสาธง ครูท่านใดมาชวนก็ไม่ยอมเข้าห้องเรียน ท้ายสุดดิฉันจึงจำใจยอมให้นั่งอยู่อย่างนั้นเพราะเด็กๆอีกสี่สิบกว่าคนอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว ดิฉันจึงต้องวิ่งเข้าวิ่งออกนอกห้องอยู่ตลอดเวลาเพราะกลัวเด็กจะหนีไปที่อื่น อากาศเริ่มร้อนขึ้น ดิฉันแอบหันไปมองดู ณัฐวุฒิเดินร้องไห้เสียงเบาๆเข้ามานั่งใต้ชายคาหน้าห้องเรียน ดิฉันแกล้งทำไม่สนใจแล้วชวนเด็กร้องเพลงและเล่นเกมกันต่อไป นักเรียนทุกคนหัวเราะเฮฮากันอย่างสนุกสนาน เมื่อถึงเวลาพักระหว่างคาบนพเดชกระซิบบอกดิฉันว่า"เดี๋ยวลูกจะพาเซฟมาเข้าห้องเองครับ" ดิฉันยิ้มให้นพเดชและพูดว่า"ดีมากครับลูก" เมื่อถึงเวลาเรียนดิฉันเริ่มบทเรียนใหม่ด้วยเพลง ดิฉันเห็นเซฟรีบวิ่งตามนพเดชเข้ามาอย่างกระมิดกระเมี้ยนพร้อมทั้งนั่งลงใกล้ๆนพเดช สิ่งที่ดิฉันเห็นต่อมาก็คือเด็กผู้ชายที่ชื่อเซฟลุกขึ้นร้องเพลงและเต้นรำอย่างสนุกสนานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงเช้าของวันนั้น ดิฉันเห็นแล้วแอบขำในใจนี่ล่ะความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเด็กปอหนึ่งห้องดิฉันล่ะ