ทางที่ครูเลือก

"เปิดเทอมใหม่นี้ใครอยากสอนชั้นไหนบ้างบอก ผ.อ.ได้นะ" เสียง ผ.อ.แว่วมาในโสตประสาทดิฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ดิฉันนิ่งคิดตรึกตรองในใจทุกระดับชั้นดิฉันสอนมาหมดแล้วตั้งแต่ระดับอนุบาล 1 - ม.3 (ในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา)ทุกระดับชั้นมีความยากง่ายที่แตกต่างกันไป แต่ระดับชั้นที่ต้องใช้ความอดทนอดกลั้นใช้ความพยายามและใช้เวลามากที่สุดเพื่อที่จะทำให้เขาอ่านให้ออกเขียนให้ได้คือระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เสียง ผ.อ.สำทับขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า "องุ่นอยากสอนคอมพิวเตอร์ต่อใช่ไหม" สองปีที่ผ่านมาทางโรงเรียนได้ให้ดิฉันสอนคอมพิวเตอร์เพราะดิฉันพอมีความสามารถอยู่บ้าง(ทั้งๆที่ดิฉันจบวิชาเอกภาษาไทย) ดิฉันนิ่งคิดอีกอึดใจแล้วตัดสินใจตอบ ผ.อ.ด้วยความเด็ดเดี่ยวว่า "องุ่นขอสอน ป.1 ได้ไหมคะ เพราะอีกไม่กี่วันเราจะได้ครูใหม่แล้วน้องใหม่เดี๋ยวนี้ส่วนมากจะเก่งคอมฯ องุ่นขอลง ป.1 เพราะห้องป.1/4 ยังไม่มีครูสอน ได้ไหมคะ ผ.อ." ผ.อ.ยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดีและตอบว่า"ถ้าเป็นความต้องการของลูกน้อง ผ.อ.ก็ไม่ขัดหรอกครับ" ลึกๆในใจไม่มีใครรู้หรอกว่าเพราะอะไรที่ดิฉันต้องเลือกในสิ่งที่ยาก ความไม่รู้ของนักเรียนถึง45 คน ที่ครูอย่างดิฉันต้องต่อสู้และนำพาเด็กๆเพื่อให้อ่านให้ออกเขียนให้ได้ ยิ่งเด็กในชนบทด้วยแล้ว นักเรียนชั้น ป.1 คือชั้นที่เพิ่งเริ่มอ่านและเริ่มเขียนจริงๆ จังๆ ทั้งหมดต่อไปนี้คือความในใจของแม่คนหนึ่งที่มีลูกเรียนไม่เก่งเท่าที่ควรแต่โชคดีลูกค่อนข้างรักดีมีมารยาทเรียบร้อยถึงแม้ลูกเรียนไม่เก่งแต่แม่ก็ภาคภูมิใจที่เดินไปทางไหนก็ตามคุณครูทุกท่านที่เจอแม่ก็ชมลูกให้แม่ฟังตลอดเวลาว่าลูกเป็นเด็กดีมาก วันนี้แม่คนนี้อยากสะสมบุญให้ลูก โดยการที่แม่พยายามทำอะไรที่ยากๆโดยเฉพาะการทำให้ลูกๆในห้องทั้งหมดของแม่อ่านออกและเขียนได้ทุกคนนั่นคือความหวังอันสูงสุดของแม่คนนี้