เหรียญนี้...ที่ครูให้
เมื่อครูได้ทราบข่าวจากเขตพื้นที่การศึกษาว่าศิษย์น้อยๆของครูได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนไปแข่งขันทักษะทางด้านวิชาการกลุ่มสาระวิชาคอมพิวเตอร์โปรแกรม E-book ช่วงชั้นที่ 2 ระดับภาคที่จังหวัดนครศรีธรรมราช ความรู้สึกตื่นเต้นประหม่ากดดันและเครียดประเดประดังกันมาอย่างบอกไม่ถูก แต่ขึ้นชื่อว่าครูแล้วต้องสามารถและทำได้ทุกอย่างถึงแม้ว่าตัวครูเองจะจบแค่ปริญญาตรีวิชาเอกภาษาไทยก็ตามที วันที่เดินทางไปเข้าแข่งขันครูรู้สึกเครียดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อครูนำนักเรียนเข้าไปทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกันและสอบถามกันเป็นการใหญ่เพราะศิษย์รักของครูทั้งสามคนเป็นนักเรียนแค่ชั้น ป.4 เป็นทีมที่อายุอ่อนสุดและตัวเล็กกว่าใครเพื่อน (ช่วงชั้นที่ 2) ครูที่ปรึกษาของทีมอื่นๆจึงได้ให้ความสนใจเป็นพิเศษ หลายๆทีมนำอุปกรณ์เสริมหลากหลายชนิดมา แต่ตัวครูเองไม่ทราบเพราะไม่เคยเข้าร่วมแข่งขันจึงไม่ได้นำอะไรมาเลย(เอามาแต่ตัวโปรแกรมที่เข้าแข่งขัน) ใจของครูเริ่มห่อเหี่ยวแต่ก็พยายามฝืนยิ้มให้ศิษย์ด้วยหน้าตาที่คิดว่าสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ ศิษย์ทั้งสามหันมายิ้มตอบด้วยความมั่นใจ เมื่อแต่ละเครื่องลงโปรแกรมและทำงานไปได้ประมาณ 15 นาที กรรมการท่านหนึ่งเดินสะดุดปลั๊กเครื่องคอมของทีมศิษย์ของครู(ครูนั่งดูจากตู้กระจกซึ่งสามารถมองเห็นด้านหลังของคอมพิวเตอร์ทุกตัว) ใจของครูหล่นวูบไปตามกระแสไฟฟ้า กรรมการท่านที่สะดุดไม่ได้หันมามองดูในสิ่งที่ตนกระทำและเดินผ่านเลยไป ครูและแม่กา(แม่ของน้องกั๊ก)ยืนมองด้วยใจกระสับกระส่ายเวลาผ่านเลยไปสิบนาทีครูกับแม่กามองหน้ากันแล้วครูรีบตัดสินใจเคาะกระจกขออนุญาตเข้าไปในห้องแข่งขัน ครูเรียนให้กรรมการทราบถึงปัญหาที่เกิดขึ้น กรรมการจึงทำการแก้ไขให้อย่างเร่งด่วน ศิษย์น้อยๆของครูเริ่มต้นลงโปรแกรมและทำงานใหม่อย่างตั้งใจทุกครั้งที่ครูและแม่กาหันไปมองด้วยความเป็นห่วง ศิษย์ทั้งสามรีบยกนิ้วทำท่าสู้ตายให้ครูดูพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานสุดขีดมาให้ครูอย่างประจบประแจง ครูหันไปมองหน้าแม่กาและยิ้มให้กันด้วยน้ำตาคลอเบ้า ศิษย์รักของครูรู้ไหมจ๊ะครูแอบให้เหรียญทองจากใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ลูกเจอปัญหาแล้วล่ะ ถึงแม้วันนี้ลูกจะไม่ชนะใคร แต่ลูกชนะใจครูตลอดเวลา สักพักกรรมการท่านเดิมเดินผ่านเครื่องของทีมศิษย์ของครูและสะดุดคอมไปแรงๆอีกหนึ่งครั้ง ครูและแม่การีบยกมือพนมอย่าให้คอมดับอีกเลยคราวนี้เกิดปาฏิหารย์คอมไม่ดับเหมือนครั้งแรกครูและแม่กาจึงโล่งอกไปตามกัน พอลูกๆทำงานไปประมาณชั่วโมงครึ่ง(กรรมการให้เวลาทำงานทั้งหมดสามชั่วโมง) ลูกๆส่งสัญญาณบอกใบ้ครูและแม่กาว่าลูกทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ได้ save ครูและแม่การีบยกหัวแม่มือชมลูกว่าเก่งลูกๆยิ้มร่าด้วยความดีใจภายในเสี้ยววินาทีคอมของลูกดับวูบไปพร้อมๆกับทีมพัทลุง ครูเหลือบตาไปมองดูนาฬิกาด้วยนำตาคลอเบ้าพร้อมที่จะไหลลงมาสู่ร่องแก้มได้ตลอดเวลา เวลายังเหลืออีกแค่หนึ่งชั่วโมงกับยี่สิบนาที ลูกๆจากทีมพัทลุงตกใจลนลานมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูกเพราะข้อมูลหายเกลี้ยง ลูกศิษย์ตัวน้อยของครูหน้าซีดเผือดเพราะข้อมูลหายเกลี้ยงเช่นกัน ครูหันไปส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไรและให้สู้ตายไม่ต้องกลัวลูกยิ้มให้ครูอีกครั้งด้วยสายตาอ้อนวอนครูรู้ว่าลูกต้องการกำลังใจทั้งๆที่ครูและแม่กาน้ำตานองหน้าครูรีบวิ่งเข้าไปในห้องแข่งขันแล้วรีบเรียกคืนความมั่นใจให้ลูกๆ โดยเรียนให้กรรมการท่านทราบ ขอต่อเวลาและขอเปลี่ยนเครื่องใหม่ กรรมการไม่ได้พูดอะไรกับครูได้แต่เชิญให้ครูออกจากห้อง เมื่อครูออกมาพ้นห้องครูหันไปดูอีกทีกรรมการท่านเปลี่ยนเครื่องใหม่ให้แต่หน้าจอคอมหันหน้าเข้าฝาผนังอีกด้านหนึ่งคราวนี้ครูไม่อาจทราบได้ว่าลูกทำงานเป็นเช่นไรครูกับแม่กาก็ได้แต่ภาวนากันในใจ เมื่อลูกลงโปรแกรมเสร็จลูกทั้งสามหันมายิ้มให้ครูและแม่กาพร้อมทั้งเริ่มทำงานกันอย่างรวดเร็วและฉับไว ครูและแม่กาตกใจน้ำตาครูไหลย้อนกลับเข้าข้างในโดยไม่อยากให้ใครรับรู้ ครูหันไปปลอบแม่กาว่าครูมั่นใจว่าลูกๆของครูทำงานเสร็จทันเวลาอย่างแน่นอน (ครูไม่ได้แค่ปลอบแต่ครูมั่นใจในตัวหนูจริงๆนะลูกรัก) ลูกทำงานไปสักพักใหญ่ๆแล้วหันมาทำมือสู้ตายพร้อมทั้งยิ้มสดใสแบบคนสู้ให้ครูดูทั้งสามคน ครูกับแม่กาหันมายิ้มกันอีกครั้งพร้อมทั้งน้ำตาที่ชุ่มตาอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่ครูหันไปมองลูก ลูกๆส่งผ่านความรักและกำลังใจให้ครูตลอดเวลาจนครูต้องแอบเพิ่มเหรียญให้ลูกอีกเป็นร้อยๆเหรียญ ครูคิดว่าความรัก กำลังใจ ความสามัคคีและความปรารถนาดีต่อบุคคลอื่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะแต่งเติมชีวิตคนให้เป็นคนได้อย่างสมบูรณ์แบบ เหลือเวลาอีกประมาณสิบนาทีลูกชูมือไชโยแบบไร้เสียงให้ครู ครูและแม่การีบทำท่าตบมือยินดีให้กับลูกๆ ลูกๆทำท่าทางเต้นยึกยักด้วยความสบายใจและดีใจ ลูกขออนุญาตออกจากห้องแข่งขันครูพยักหน้ารับ เมื่อออกจากห้องลูกๆรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดครูและแม่กาพร้อมทั้งเล่าเรื่องราวที่แข่งขันว่าง่ายและสามารถทำได้อย่างดีครูที่ปรึกษาทีมอื่นๆหันมามองและยิ้มให้ ครูรีบออกตัวและหันไปบอกพวกเขาว่าลูกดีใจที่ทำเสร็จทันเวลา เมื่อครูกลับมาถึงบ้านจึงได้ทราบข่าวว่าศิษย์คนเก่งของครูได้เหรียญทองแดงพวกเราดีใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้เหรียญทองที่ใครๆปรารถนาลูกศิษย์ของครูจะไม่ได้มาแต่เหรียญทองที่ครูมอบให้จากใจจากความรู้สึกของครูคนหนึ่งที่เห็นศิษย์ต้องฝ่าฟันปัญหาและอุปสรรคมากมาย และสุดท้ายครูและศิษย์คอยส่งผ่านความรักและกำลังใจให้แก่กันและกันอยู่ตลอดเวลา สายตาเศร้าๆที่ครูเห็น อารมณ์ที่ลูกๆตื่นเต้น เสียใจ และดีใจมันตรึงแน่นอยู่ในความทรงจำจนยากที่จะลืมเลือนไปจากใจของครูได้
ขอบคุณน้องกั๊ก น้องเหยี่ยว น้องบีม และแม่กา มากๆเลย
ด้วยรัก.........จากครูองุ่น